Του Παναγιώτη ΜΠΑΡΚΑ
11 Γενάρη σήμερα! Πριν 32 χρόνια ήταν ακριβώς η ίδια μέρα. Μόνο που το κρύο δεν το αισθανόμασταν. Ταξιδεύαμε μάλιστα με δύο μηχανές για να ρυθμίσουμε την ιδρυτική συνάντηση της ΟΜΟΝΟΙΑΣ στη Δερβιτσάνη.
Εκείνη την ημέρα δεν τη θεωρήσαμε ιστορική, (στην ομιλία μου τουλάχιστον), αλλά θεωρήσαμε σημαντικό τον αγώνα που θα ακολουθούσε και θα καθιστούσε και την ημέρα αυτή ιστορική.
ΣΗΜΕΡΑ ΑΠΕΡΑΝΤΗ ΣΙΩΠΗ. Κανένας δεν μιλάει για το γεγονός ίδρυσης της ΟΜΟΝΟΙΑΣ. Του πρώτου και μοναδικού ακραιφνή εθνικού πολιτικού φορέα του Ελληνισμού από τότε που τα σύνορα τον αποκόψαν από τον εθνικό κορμό. Μια άλλη απόδειξη ότι η κοινότητά μας διαθέτει ως κυρίαρχη ικανότητα την απάρνηση των αξιών και την καταστροφή τους.
Σιωπάει και η νυν εκπρόθεσμη ηγεσία της ΟΜΟΝΟΙΑΣ, όπως και οι πρώην ηγεσίες της, είτε και άλλοι πολιτικοί φορείς που ισχυρίζονται ότι εκπροσωπούν τον Ελληνισμό. Η ηγεσία της ΟΜΟΝΟΙΑΣ δε σιωπάει απλώς επειδή είναι ο καλύτερος τρόπος για να αποφύγει την αποδοκιμασία του Ελληνισμού, λόγω ιστορικής απογοήτευσης που εκείνη του προκάλεσε. Αλλά επιβεβαιώνει ότι όλο το έργο της ήταν κατά της ιδέας ίδρυσης της ΟΜΟΝΟΙΑΣ.
Προσωπικά δεν μπορώ να απαλλαγώ από τις συγκινήσεις εκείνης της ημέρας. Όχι ως απλό μέλος της όλης ιδρυτικής διοργάνωσης, αλλά ως σημαντικό μέρος του εγκεφάλου της σύλληψης της ιδέας ίδρυσης, της κατάρτισης των βασικών ιδρυτικών ντοκουμέντων, της ορθοπόδησης της ΟΜΟΝΟΙΑΣ σε όλη την Αλβανίας και του αγώνα για την εκπλήρωση των ιστορικών της στόχων στην υπηρεσία του Ελληνισμού. Έστω και στον πρώτο χρόνο της ιστορίας της διότι, δυστυχώς αποτέλεσα το πρώτο ιδρυτικό μέλος και βουλευτής της, που διαγράφηκα από τα ηγετικά όργανα της ΟΜΟΝΟΙΑΣ, από το 1992.
Αυτά δεν νομίζω ότι αποτελούν σήμερα σημασία για το κοινό. Ωστόσο, θα φέρω στη μνήμη του κοινού την ομιλία μου στην ιδρυτική πράξη της ΟΜΟΝΟΙΑΣ, στις 11 Γενάρη 1991, στη Δερβιτσάνη. Η εξάδα, ή η ομάδα του Αργυροκάστρου, ο πραγματικός ιδρυτικός μηχανισμός της ΟΜΟΝΟΙΑΣ, είχε επιφορτίσει εμένα να την εκπροσωπήσω στη Δερβιτσάνη. Να παρουσίαζα την οργάνωση, το πρόγραμμα, το καταστατικό, τους προβληματισμούς, τις λύσεις, το όραμα και τους στόχους της ΟΜΟΝΟΙΑΣ. Είχα συμπληρώσει τότε μόλις τρεις δεκαετίες από τη ζωή μου και μόλις είχαμε βγει από το καθεστώς που τα πάντα όντως έσκιαζε η φοβέρα. Τα αναφέρω για να βοηθήσω τους αναγνώστες να καταλάβουν, το εθνικό σθένος, το πνεύμα, το όραμά μας…
Η ομιλία μου που ακολουθεί, είναι αντιγραφή των σημειώσεών μου για τα όσα είπα εκείνη την ημέρα στη Δερβιτσάνη. Ως συνήθως εγώ έγραφα με διακειμενικές σκέψεις που εμφανίζονται στις σημειώσεις στα σημεία με τα πράσινα. Η ομιλία έχει ως εξής: «Πρέπει να νιώθει κανείς συγκινημένος που για πρώτη φορά θα μιλήσουμε στη γλώσσα μας, να πούμε εκείνα που ποθούμε και να αποφασίσουμε για ένα καλύτερο αύριο.
Λάβαμε σήμερα μια σημαντική ιστορική αποστολή, πεπεισμένοι ότι εκφράζουμε τους πόθους όλου του ελληνικού στοιχείου, πεπεισμένοι ότι δεν είμαστε μόνοι. Είναι πολλοί αυτοί που θα μας ακολουθήσουν, όπως γνωρίζουμε πως δεν είμαστε οι πιο ικανοί, οι πιο έξυπνοι, αλλά προς το παρόν οι πιο αποφασισμένοι.
Ακριβώς το γεγονός που βρισκόμαστε εδώ μιλάει εύγλωττα για τη βούλησή μας για να αναλάβουμε και προωθήσουμε εκείνα που όλοι μας ποθούμε, εκείνα που χρόνια δηλώναμε ότι τα είχαμε και στην ουσία δεν τα είχαμε. Πιστεύω ότι ούτε ο χώρος, ούτε ο χρόνος, ούτε σκοπός μας είναι να αναζητήσουμε το γιατί, όπως πιστεύω ότι είμαστε αποφασισμένοι να αποχτήσουμε.
στην πράξη εκείνο που μας ανήκει νόμιμα και οι νόμοι του κράτους μας επιτρέπουν να παλέψουμε γι΄αυτό
Συγκεντρωθήκαμε εδώ όχι να πούμε απλά ότι αυτή η μέρα θα είναι ιστορική αλλά για να παλέψουμε ώστε αυτή η μέρα και οι άλλες που θα ακολουθήσουν , να φέρουν έργα τα οποία ποθούμε και θα μείνουν στην ιστορία. Η δουλειά μας, η προσπάθειά μας και οι καρποί αυτών των προσπαθειών θα κάνουν πραγματικά ιστορική αυτή τη μέρα
Πιστεύω ακόμα ότι δεν ήρθαμε εδώ για να πάμε πίσω από την μόδα, να ιδρύσουμε μια οργάνωση, ή ό τι αποφασίσουμε από κοινού (δλδ, κόμμα, ή σύλλογο, σημ.2020), αλλά η οργάνωση αυτή να αγωνιστεί για εκείνο που είμαστε ενσυνείδητοι ότι μας ανήκει.
Τι ζητούμε και τι σκεφτήκαμε λοιπόν: Να έχουμε μια οργάνωση, πολιτική και κοινωνικο-πολιτιστική με βάση ένωσής μας την εθνικότητά μας που θα λειτουργεί σε πλουραλιστικά πλαίσια, αλλά όχι πολιτικά αντιπολιτευόμενοι, η οποία θα δρα όπου υπάρχει ελληνικό στοιχείο με κύριο στόχο να είμαστε πραγματικά ένα γνήσιο ελληνικό κομμάτι στον τόπο των προγόνων μας, σε αδελφοσύνη με τον αλβανικό λαό, στενά συνδεμένοι με το έθνος μας, γέφυρα φιλίας και συνεργασίας μεταξύ των δύο γειτονικών λαών, στο νέο πνεύμα βαλκανικής και ευρωπαϊκής συνεργασίας.
Να είμαστε ελεύθεροι στην έκφραση και στην ανάπτυξη της εθνικής μας ταυτότητας, της συνείδησης, του πιστεύω μας, της θρησκείας, της γλώσσας μας, ελεύθεροι να χαιρόμαστε τα δικαιώματά μας, να ανεβάσουμε την ευημερία μας, ενάντιο στα σοβινιστικά, εθνικιστικά και λοιπά πάθη.
Να νιώθουμε ότι ζούμε κάτω από τον Ήλιο της νέας Ευρώπης και να πυρωνόμαστε απ΄αυτόν
Σκεφτήκαμε η οργάνωση αυτή να έχει το ακόλουθο μίνιμουμ πρόγραμμα, στην εισαγωγή του οποίου αναφέρεται. …
Η πρόκληση εκείνης της ημέρας ήταν να ξεπερνούσαμε τις διαφωνίες, τους εγωκεντρισμούς και πάνω απ΄ όλα τις οδηγίες τρίτων παραγόντων, αντίθετων με την ίδρυση μιας αυθεντικής εθνικής οργάνωσης που μετέφεραν αρκετοί εκεί μέσα. Και ήταν συντονισμένοι. Ήταν το προοίμιο του οδυνηρού μέλλοντος, όχι τόσο της ΟΜΟΝΟΙΑΣ, όπσο του Ελληνισμού στην Αλβανία. (Όποιος θέλει να γνωρίζει περισσότερα για την ίδρυση της ΟΜΟΝΟΙΑΣ και την πορεία της, μπορεί να ανατρέξει στην προσωπική μου ιστοσελίδα διαδίκτυο https://panagiotismparkas.com/ ή σκέτο Παναγιώτης Μπάρκας. Ευχαριστώ)
