Από τις 10 Γενάρη 2023, ο Ελληνισμός της Αλβανίας βιώνει ένα αξιοσημείωτο και ένδοξο γεγονός: – την κήρυξη Αγίου, του Γεράσιμου Μικρογιαννανίτη από τη Δρόβιανη, μετά από 30 χρόνια από τον θάνατό του. Με απόφαση της Ιεράς Συνόδου του Πατριαρχείου της Κωνσταντινούπολης, εγγράφηκε στο αγιολόγιο της ορθόδοξης Χριστιανοσύνης. Το υμνογραφικό του έργο είναι ασυναγώνιστο στην μεταβυζαντινή περίοδο και είναι αναντικατάστατος. Τέτοια γεγονότα συμβαίνουν ιστορικά πολύ σπάνια, σε αιώνες. Ο τελευταίος άγιος στον τόπο μας είναι ο Άγιος Κοσμάς. Δολοφονήθηκε το 1779 και κηρύχτηκε Άγιος το 1961.
Όμως, στην κοινότητά μας το σπάνιο αυτό γεγονός που σχετίζεται με ένα λαμπρό Έλληνα, περνάει σε απόλυτη, ή σε νεκρική σιωπή.
Πρώτη και περίεργη είναι η σιωπή της Εκκλησίας και ακολουθούν μετά η σιωπή της ΟΜΟΝΟΙΑΣ , του ΚΕΑΔ, του ΜΕΓΑ και των υπόλοιπων πολιτικών φορέων, όπως των Ελλήνων δημάρχων. Αλλά και των αλβανικών θεσμών. Την νεκρώσιμη σιωπή κάνει περισσότερο αισθητή η λαμπρότητα με την οποία έγινε δεχτή στην Αλβανία η αγιοποίηση της Μητέρας Τερέζας. Τις αποδόθηκαν τιμές άνω του αρχηγού κράτους και το όνομά της σήμερα φέρουν αεροδρόμια, πλατείες, σχολεία και πανεπιστήμια στη χώρα.
Πώς θα μπορούσε κανείς να αποκωδικοποιήσει τη συμπεριφορά αυτή;! Μπορούμε να πούμε ότι η κοινότητά μας έχει εντελώς απονεκρωθεί, άρα δεν την αγγίζουν τέτοιου είδους γεγονότα. Η διαπίστωση δεν ευσταθεί εφόσον οι αντιπροσωπευτικοί της φορείς και κυρίως η εκκλησία, πάντοτε θα βρουν τρόπους για λαμπρές εκδηλώσεις για άλλα εφήμερα και χαμηλότερου επιπέδου γεγονότα. Ούτε η σιωπή της αλβανικής πλευράς δικαιολογείται, διότι ένας δικός μας άγιος, είναι και δικός της. Όπως βέβαια ούτε και της ελληνικής.
Επισύρει κραυγαλέα την προσοχή το γεγονός ότι σε όλη την τριαντάχρονη μεταπολιτευτική περίοδο στην Αλβανία δεν έχει αφιερωθεί διόλου σημασία σε αυτή, την παγκοσμίως φήμη, προσωπικότητα. Μάλιστα, το 2009, όταν το Τμήμα Ελληνικών στο Πανεπιστήμιο Αργυροκάστρου οργάνωσε μια ημερίδα στο Πανεπιστήμιο αφιερωμένη στον σημερινό Άγιο, προσέκρουσε στην έντονη αντίδραση του Γενικού Προξενείου της Ελλάδας και της Ι. Μ Αργυροκάστρου.
Το γεγονός έρχεται να επιβεβαιώσει την κατά καιρούς διαπίστωση πολλών ανθρώπων των γραμμάτων, αναφορικά με την «ικανότητα» της κοινότητας των Ελλήνων να θεωρεί αξία την ισοπέδωση των αξιών της.
Από την άλλη οι ιεροί πατέρες μας διδάσκουν ότι η δόξα του ενός δεν μποδίζει τη δόξα του άλλου, ούτε μεταξύ τους αλληλοαναιρούνται.
