Του Παναγιώτη Μπάρκα

Τελευταία παρατηρείται εντατικοποίηση της δραστηριότητας στελεχών ελληνικής βορειοηπειρωτικής καταγωγής με στόχο την υποβάθμιση της ιστορίας και του πολιτισμού του Ελληνισμού στη Βόρειο Ήπειρο  πηγαίνοντας νερό στο μύλο των αλβανικών ισχυρισμών σε βάρος του. Το αντεθνικό αυτό παιχνίδι αποχτάει μεγαλύτερη απειλητικότατα για την ιστορία του μέλλοντος, ειδικά στο ζοφερό κλίμα αδιαφορίας για την πολιτιστική και εθνική μας ταυτότητα και καταγωγή στον τόπο μας που επικρατεί μεταξύ της κοινότητας των Ελλήνων, εκδηλωμένη περισσότερο στη φυγή και εγκατάλειψη των πατρογονικών εστιών.

ΛΙΓΗ  ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΝΟΗΣΟΥΜΕ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ

Πριν από 32 χρόνια, όταν η επίσημη Αθήνα «ζητούσε» από μας τους βουλευτές της ΟΜΟΝΟΙΑΣ, προτάσεις για «την αντιμετώπιση του Βορειοηπειρωτικού», (στην ουσία διερευνούσε το πολιτικό και εθνικό μας σθένος), μεταξύ άλλων πρότεινα στον κύριο Κόκκινο, σύμβουλο του Πρωθυπουργού Κ. Μητσοτάκη και στην κυρία Τσουδερού, Υφυπουργό Εξωτερικών: «Το κομμουνιστικό καθεστώς πήρε τα μυαλά των Ελλήνων και έφτιαξε το κράτος του. (Τότε δεν γνώριζα ότι τα ίδια έλεγε και έκθεση της CIA για τις προπολεμικές αλβανικές κυβερνήσεις) Συνεπώς, συνέχιζε η πρότασή μου,  το ίδιο θα πρέπει να κάνουμε και εμείς. Απελευθερώστε οικονομικά 50-100 στελέχη Βορειοηπειρωτών από διάφορους τομείς και δεσμεύστε τους να εργαστούν για τον Ελληνισμό της Βορείου Ηπείρου, την ιστορία, τον πολιτισμό, την οικονομία, την παιδεία.» Γνωρίζαμε ότι την πραχτική αυτή εφάρμοζαν τότε και από χρόνια στο Κοσσυφοπέδιο.

Αφού λοιπόν, η επίσημη Αθήνα συμβουλεύτηκε τους δικούς της έμπιστους στην ΟΜΟΝΟΙΑ, όπως ήταν ο Θ. Βεζιάνης, κάποια στιγμή μου απάντησαν ότι δικαιώθηκαν εκείνοι που με κατηγορούν ότι είμαι αδιάλλακτος κομμουνιστής. (!!!)

(Με το πρόσχημα αυτό, ότι η Ελλάδα δεν πρόκειται να στηρίξει Έλληνες βολεμένους του καθεστώτος,  οι της Αθήνας αρμόδιοι με «την συμβουλή» των ίδιων «έμπιστών» τους στην ΟΜΟΝΟΙΑ, έβαλαν τέρμα και στην προσπάθειά μου για την ψήφιση του νόμου που πρόκρινε στις ιδιωτικοποιήσεις των κρατικών επιχειρήσεων της χώρας τους πρώην ιθύνοντες αυτών. Στην ουσία ο νόμος ψηφίστηκε αφού η Αθήνα είχε αναλάβει την οικονομική πριματοδότηση Ελλήνων οι οποίοι διοικούσαν τότε το 40-50 τοις εκατό των επιχειρήσεων  στο Νότο της Αλβανίας. Που σήμαινε ότι όλη η οικονομία στο Νότο της Αλβανίας θα ήταν στα χέρια των Ελλήνων. Δυστυχώς όμως!…)

Δεν ανέφερα τα στοιχεία αυτά για να καυχηθώ. Ούτε να πω ότι δυστυχώς δικαιώθηκα!

Αλλά για να επισημάνω ότι αυτό που δεν κάναμε εμείς, η ελληνική πλευρά το διέπραξε το αλβανικό κράτος, ή άλλες χώρες. Σε βάρος όμως, του Ελληνισμού.

ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ.

Στο δίλημμα εθνικός στόχος ή εφήμερη πολιτικό-ιδεολογική σκοπιμότητα, η Ελλάδα επέλεξε το δεύτερο. Με το σκεπτικό του αντικομουνισμού και με το πρόσχημα αποκλεισμού από τα κοινά των ευνοούμενων του καθεστώτος, η Αθήνα, άφησε να χαθούν στο ανώνυμο πλήθος και στη βιοπάλη χιλιάδες πανεπιστημιακούς Βορειοηπειρώτες όλων των ειδικοτήτων και διακρίσεων. Από τη δική της πλευρά η Αλβανία, ναι μεν αδιαφόρησε για τις χιλιάδες των Ελλήνων Βορειοηπειρωτών πανεπιστημιακών στελεχών, (γιατί δεν τους ήθελε στα πόδια), αλλά δε, κράτησε δεσμευμένους και στον πνευματικό τομέα (δλδ «απελευθέρωσε» για δικούς της λογαριασμούς) μια σειρά ελληνικής καταγωγής άτομα. Πρόκειται για στελέχη στο χώρο των γραμμάτων, της επιστήμης, της τέχνης. Ίσως περισσότερους και από εκατό. Μη νομίσει κανείς ότι αποτελούν, σύλλογο, οργάνωση, κοινότητα. Λειτουργούν σε ολιγάριθμες ομάδες, ή άτομα που δραστηριοποιούνται σε διάφορους τομείς του πολιτισμού και της επιστήμης που αφορούν ελληνικά συμφέροντα και συντονίζονται από γνωστά κέντρα. Ή εργάζονται «εθελοντικά» διότι αυτό τους βολεύει.

Ξεκίνησαν τη δράση τους δειλά και προσεχτικά. Όσο όμως περνάει ο χρόνος, τόσο το περισσότερο και ευκολότερα το έργο τους διαβάζεται και αυτοί αποκαλύπτονται. Αλλά δεν επιπλήττονται από την κοινότητά μας! Κατάφεραν να καταλάβουν σχεδόν όλα τα σκήπτρα της Βορειοηπειρωτικής διανόησης επιδιώκοντας να χειραγωγήσουν και παρασύρουν στην πορεία τους και όλους τους νέους που έχουν ανάγκη για στήριξη, προβολή και προώθηση.

ΠΟΥ ΣΥΝΙΣΤΑΤΑΙ ΤΟ ΕΡΓΟ ΚΑΙ ΟΙ ΣΚΟΠΟΙ ΤΟΥΣ.

Στην κατήφεια του Ελληνισμού της Βορείου Ηπείρου και στη βιασύνη κάποιων κέντρων για να εκλείψει κυριολεκτικά ο Ελληνισμός εδώ στα πατρώα του εδάφη , αυτοί έχουν αναλάβει εργολαβικά την αφαίρεση των ιχνών στη διαδικασία αφανισμού. Συμβάλλουν ταυτόχρονα, στο να αποδειχτεί η επιβεβαίωση των αλβανικών ισχυρισμών από τους ίδιους τους Έλληνες Βορειηπειρώτες, (ανδρείκελά τους)  

Ότι οι Έλληνες Βορειοηπειρώτες ήρθαν στις σημερινές εστίες τους κάπου του 18^ο -19^ο αιώνα, ή λίγο νωρίτερα (αλλά ποτέ αυτόχθονες) ως απολίτιστοι τσιφτσίδες στους Αλβανούς γαιοκτήμονες, όπου δανείστηκαν πολιτισμό από τους εγχώριους Αλβανούς και σήμερα γη και περιουσία από τη γενναιοδωρία επίσης των Αλβανών. (!!)

 Με το έργο τους αφαιρούν, διαστρεβλώνουν, ή παραποιήουν την ιστορία του, τον πολιτισμό του, τις βαθιές ιστορικές ρίζες στα πατρώα εδάφη του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού. Ετοιμάζουν την ταφόπετρα σκότους, χωρίς μνήμη και επιγραφή.

Αποδίδουν ιστορικά στον Ελληνισμό της σημερινής Αλβανίας γεωγραφικά, εθνολογικά, πολιτιστικά, δημογραφικά κλπ μεγέθη, ξεκινώντας από τη σημερινή πραγματικότητα φτιαγμένη στα μέτρα των αλβανικών ισχυρισμών. Δλδ, μια μικρή μειονότητα των 100 χωριών, χωρίς κανένα αστικό κέντρο, με μερικές χιλιάδες κατοίκους, που πολιτιστικά δεν ξεπερνάει τα λαογραφικά δεδομένα.

Αποφεύγουν τις αναφορές, τις μελέτες και την προβολή του εδώ Ελληνισμού στο διαχρονικό πολιτισμό, τους εθνικούς αγώνες και τη συνεισφορά τους στο έθνος των Ελλήνων. (Ακόμα και οι μεγάλοι Έλληνες ευεργέτες που δεν είναι απ΄ αυτά τα 100 χωριά, δεν αναγνωρίζονται ως Έλληνες). Ή εξυμνούν εκείνες τις περιπτώσεις Ελλήνων πνευματικών που τους βολεύουν στους στόχους τους και υποτιμούν αηδιαστικά όσους δεν τους εξυπηρετούν, ή αδιαφορούν για το έργο τους.

Χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τις ιστορικές και πολιτικές συγκυρίες, σκοπιμότητες και παραχωρήσεις μεταφράζουν έργα Ηπειρωτών ανθρώπων των γραμμάτων (κυρίως του 19^ου αιώνα όταν επιδιώκονταν η προσέγγιση των Αλβανών κατά της Ο. Αυτοκρατορίας στην Ήπειρο), τα οποία, όμως αποτελούν βούτυρο στο ακατέργαστο ψωμί των αλβανικών εθνικιστικών διεκδικήσεων σε βάρος του Ελληνισμού.

Στο δικό τους έργο, ο Ελληνισμός της Ηπείρου στο Αλβανικό κράτος, αλβανίζει, εντελώς διαφορετικά από την Ήπειρο στην Ελλάδα.

Επικαλούνται δήθεν έγγραφα από τα αλβανικά κρατικά αρχεία (δεν αποκλείεται η σκόπιμη προμήθειά), για να αποδείξουν πόσο πορωμένοι, μειοδοτικοί και αδελφοκτόνοι ήταν μεταξύ τους οι Έλληνες , κυρίως επί κομμουνιστικού καθεστώτος. (Δλδ, κρατούν ζωντανή τη διάσπαση και την μεταξύ μας αντιπαράθεση) Με τέτοια στοιχεία γράφουν βιβλία και λογοτεχνία, που προβάλλουν την αλβανική ανωτερότητα, ή την ενοχή της Ελλάδας στις ελληνοαλβανικές σχέσεις.

Στο πάζλ αυτό, προστέθηκαν τελευταία «επιχειρήματα» Ελλήνων «επιστημόνων» που «επιβεβαιώνουν» ότι και στη θρησκεία των Ελλήνων στο βόρειο τμήμα της Ηπείρου, υπήρχε ιστορικά η αλβανική επίδραση και αλβανικότητα, (μάλιστα και στα 100 ελληνικά μειονοτικά χωριά), ότι η Αυτοκέφαλη Εκκλησία της Αλβανίας του 1937, αποχτάει βάθος χρόνου που ξεπερνάει και τον 18^ο αιώνα, ή ο θησαυρός των ελληνικών κωδίκων και άλλων ελληνικών θρησκευτικών έργων παρουσιάζονται ως αλβανική κληρονομιά. Ή η Ελληνική στην περιοχή, (μόνο της Βορείου Ηπείρου και όχι όλης της Ηπείρου) ήταν απλώς lingua franca, ή η θρησκευτική γλώσσα του Βυζαντίου.

Προσπαθούν γενικώς (από κοινού με άλλους θεσμούς) να αφαιρέσουν κάθε ελληνικό μνημείο, κάθε ελληνική επιγραφή, κάθε παράδοση, ακόμα και στον θρησκευτικό τομέα.   ΤΕΛΟΣ